Zgodność towaru z umową międzynarodowej sprzedaży

Zgodnie z ogólną zasadą (obowiązującą również w obrocie krajowym) sprzedający jest odpowiedzialny za brak zgodności towaru z umową, istniejący w chwili przejścia ryzyka na kupującego. Nawet, jeżeli brak zgodności ujawni się dopiero w terminie późniejszym.
Aby na tym tle nie powstawały spory – zaleca się, aby umowa regulowała również sposób oceny prawidłowości jej wykonania i czynności jakie w tym zakresie powinny zostać podjęte.

Korzystne jest w szczególności:

1) określenie terminu, w jakim kupujący winien zbadać dostarczony mu towar i zgłosić ewentualne reklamacje;

2) określenie sposobu badania towaru, którego wyniki będą akceptowalne przez obie strony (np. poprzez rzeczoznawcę działającego przy izbie handlowej lub zrzeszeniu);

Brak w umowie odniesienia się do powyższych kwestii skutkował będzie zastosowaniem regulacji konwencyjnych, zgodnie z którymi:

1) kupujący powinien dokonać kontroli towarów lub spowodować dokonanie kontroli w najkrótszym, praktycznie możliwym w danych okolicznościach, terminie;

2) kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi sprzedającego o charakterze występujących niezgodności w rozsądnym terminie od chwili, w której niezgodności te zostały przez niego wykryte lub powinny były zostać wykryte;

3) w każdym przypadku kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi o nim sprzedającego najpóźniej w ciągu dwóch lat od daty, w której towary zostały rzeczywiście wydane kupującemu; chyba, że termin ten jest niezgodny z umownym okresem gwarancji.